Wim Schreur

Hij wordt aangenomen en ingedeeld bij de 1e Compagnie van Vak II (Sittard). Er volgt een korte training die bestaat uit sport, exercitie en enkele elementaire lessen in het gebruik van wapens. Wanneer dit achter de rug is begeeft Wim zich met zijn kameraden in versleten burgerkleding naar het front bij Nieuwstadt.

Begin oktober 1944 voeren Wim en een collega op een ochtend onderhoud uit aan een .50-mitrailleur, wanneer plotseling op 150 meter afstand drie Duitse soldaten ten tonele verschijnen. Het zijn hachelijke momenten voor de twee onervaren Stoters, maar zij hebben geluk: een Amerikaanse tankbemanning schiet te hulp en slaat de aanval met een welgemikt salvo af.

Ontsnapt aan de dood

Korte tijd later, op 12 oktober 1944, voert het peloton van Schreur een verkenningsoperatie uit bij een riviertje ten oosten van Nieuwstadt. Terwijl twee groepen de eigenlijke verkenning voor hun rekening nemen, geeft Schreur leiding aan een derde groep die dekking moet geven. De Limburger heeft daarbij over geluk niet te klagen. Terwijl hij met zijn groep een oogje in het zeil houdt, ketst een kogel van een Duitse scherpschutter af op zijn wapen: “Had ik, in schiethouding liggend, mijn geweer één centimeter naar links of rechts gehouden, dan had de scherpschutter dwars door mijn hoofd geschoten”, noteert hij in zijn dagboek. De 26-jarige groepscommandant Theo Dautzenberg, leider van een van de verkenningsgroepen, is minder fortuinlijk. Hij wordt in zijn schouder geraakt terwijl hij zijn eenheid door een veld leidt. Een tweede schot wordt hem fataal: “Toen hij weer opstond om zijn groep verder te leiden heeft een tweede schot in zijn nek een einde aan zijn leven gemaakt”, aldus Schreur.

Dautzenberg is de eerste Limburgse Stoter die sneuvelt. Wim Schreur overleeft de oorlog. Hij overlijdt eind 2002 in Maastricht.